Bir çok kez yurt içinde aile ziyareti yapmak nasip oldu. Gün boyu araçla koca şehri dolaşmak biraz yorucudur. Bu ziyaretler sırasında bir sürü duyguyu aynı anda yaşadığım oldu. Şaşkınlık, hayret, huzur, şükür… Bazen daha fazlasını yapabilmek istiyorsunuz, ancak her şeye gücünüzün yetmemesi sizi büyük bir hayrete düşürüyor. Çok defa gözlerimin dolduğunu belli etmeden arkamı dönüp “Allah’ım güç ancak senindir, sen biz acizlere yardım et, elimizi bırakma” diye içimden geçirdim.
Ve bir gün ilk defa Tanzanya yolculuğu yapmamın önü açılmıştı, çok heyecanlıydım. Göreceklerimin, deneyimleyeceklerimin bende ne gibi etkileri olacak meraktaydım. Yine de giderken kendimi bunlara hazırlamak yerine serbest bıraktım. Oraya vardığımda mutluydum, keyifli bir modum vardı. Kaçıncı gün hatırlamıyorum, tarihleri hatırlamakla pek aram yoktur ancak sanırım 2. Günde bir yetimhaneyi ziyaret ettik, yemek ve oyuncak dağıtımı gerçekleştirdik.
O sırada Tanzanya ekibinden bir arkadaşımız beni gözlemlediğini ancak hiç bir duygu belli etmediğimi söyledi. Gülümsedim… Hangi birini gösterebilirdim, bilmiyorum. Arka bahçede çocuklarla top ve balon oynadık. Çok ama çok eğleniyordum, sanki 5 dk önce doğmuş gibiydim. Gitmeye hazırlanırken biraz keyfim kaçmıştı, gitmek istemiyordum.
O sırada yetim çocuklardan biri geldi ve elimi tuttu. Çocuğa baktım, ondan ayrılmayı hiç istemeyecektim. Onunla biraz özel vakit geçirmek için el ele tutuşarak orada yürüyüş yaptık. Yanımıza biri yaklaşınca iyice bana sokuluyordu. Sevgiye ne kadar aç olduğunu anladım. O gün orada yapılan tüm bu yardımların ne denli mühim olduğunu idrak ettim. Ve eminim, henüz idrak edemediğim daha bir çok güzelliğin içindeydik…
Meltem Özçelik
